Aangezien ik er al wel een week mee rondloop en niet verder kom, pols ik maar eens hier. Situatie: kind 11 jaar, benedengemiddeld intelligent, ADD, DCD en ASS. Zit in een regulier voetbalteam. Laatste wedstrijden gaat het niet goed, staat veel te dromen, moet flink aangespoord worden en rent wel af en toe mee, maar is dus niet een speler waar je wat aan hebt tijdens de wedstrijd.
Twee coaches: ene vader heeft zelf een zorgenkind en benadert zoon positief, pept hem op voor de wedstrijd en coacht hem vanaf de zijlijn.
Andere vader is type militair, mijn zoon is geen watje en brult zich suf langs de lijn.
Afgelopen 2 zaterdagen speelden onze beide kinderen een uitwedstrijd. Meneer verbleef in het buitenland en kon ik dus niet met onze andere jongste zoon mee (8 jaar oud) mee. Jongste speelt handbal. Die is nog nooit alleen mee geweest naar een uitwedstrijd en durft ook niet alleen mee te gaan. Dus ik ga met hem mee en oudste gaat alleen naar uitwedstrijd. Op zich kan dat, ware het niet dat de coach die stimuleert en positief benadert er niet zal zijn. Blijft dus de coach over met zeg maar niet gewenst gedrag. Tot nu toe is deze coach niet te keer gegaan tegen onze zoon, aangezien ik er altijd bij ben.
Op één of andere manier voelt het niet goed om hem alleen mee te laten gaan. Meestal vraagt bullebak-coach op zulke momenten aan een andere vader om te helpen coachen. En dat is zeg maar een zelfde soort. Niet echt geschikt dus voor onze oudste zoon. Mijn hart zegt....ga maar een keertje niet voetballen. Mijn verstand zegt: zo is het nu eenmaal, dit is de wereld, je gaat maar gewoon mee. Schreeuwen ze, dan zeg je maar, als je tegen me schreeuwt of je zegt afbrekers dan ga ik echt niet beter spelen. Laat ik eerlijk zijn, zoon zelf heb ik nog niet horen zeggen dat hij niet wil spelen zaterdag. Wat vinden jullie of hebben jullie nog tips?